Moja hodowla

Świergotki
Seledynowe

Świergotka seledynowa (Psephotus haematonotus) obok papużki falistej i kakadu żółtoczubej, należy do papug najchętniej i najczęściej trzymanych w domach. Nie jest wymagająca i trudna w hodowli, dlatego polecana jest nawet początkującym miłośnikom kolorowych ptaszków.Świergotka seledynowa pochodzi z południowo-wschodniej Australii. Zamieszkuje tereny rozciągające się od południowych terenów Queenslandu, poprzez Nową Południową Walię i Wiktorię, aż do wschodniej części Australii Południowej. Lubi rzadkie lasy eukaliptusowe, sawanny, a nawet lasy mangrowe na wybrzeżu.
Często spotkać ją można w pobliżu farm, na których wysiewa się owies lub pszenicę. Żyje w parach, gniazduje w dziuplach pni i konarów, w podziemnych norach, pod dachami domów, w szczelinach stromych brzegów rzek, itp.
U świergotki seledynowej, podobnie jak u wszystkich innych świergotek, występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Różnice w barwie upierzenia dostrzec można już u piskląt. Głowa, szyja, grzbiet, skrzydła i ogon samca ma intensywny, seledynowo-zielony kolor, pióra mogą nieco różnić się odcieniami. Brzuch jest barwy żółtej, na kuprze znajduje się czerwone "siodełko", niektóre pióra ogona i skrzydeł mają odcień niebieski, wewnętrzne sterówki ogona mają barwę białą. Upierzenie samicy jest znaczni bledsze, kolory są zszarzałe,
a charakterystyczne czerwone "siodełko" jest cechą wyłącznie męską. Obie płcie wyposażone są w długi ogon
- typowy dla papug nadrzewnych. Świergotki seledynowe osiągają długość 27-28 cm.
Świergotka seledynowa jest papugą odporną na niskie temperatury, dlatego można z powodzeniem trzymać ją przez cały rok w wolierze ogrodowej. Warto jednak zadbać, by w chłodne lub deszczowe dni ptaki mogły schować się w zadaszonej budce. Jeśli hodowca nie ma możliwości trzymania ptaków w wolierze, wystarczy średniej wielkości klatka (najlepiej o długości 1 m, ale może być też nieco krótsza). Świergotka żywi się kanarem, ziarnami słonecznika, prosem, nasionami konopi, zielonkami (np. liśćmi gwiazdnicy pospolitej).
Rozmnażanie świergotek seledynowych nie jest skomplikowane i często udaje się nawet amatorom. Ptaki przystępują do lęgu 2 lub 3 razy w roku. Nie są wymagające, jeśli chodzi o wybór miejsca do gniazdowania (podobnie, jak w naturze). Hodowca powinien umieścić w wolierze lub klatce budkę lęgową o wymiarach 25x25x30 cm z otworem wejściowym o średnicy 6 cm. Podłoga budki wyściełana być powinna trocinami i torfem. Przystępujące do lęgu ptaki powinny mieć ukończone 16 miesięcy życia i nie mogą być zatuczone. Samica składa 4-8 białych jaj, które wysiaduje przez 19-20 dni. Samiec troskliwie ją karmi i rzadko opuszcza budkę. Pisklęta karmione są początkowo tylko przez matkę, potem także przez samczyka. Młode opuszczają gniazdo w wieku 4 tygodni, ale jeszcze przez kolejne 20-21 dni karmione są przez rodziców. Gdy samczyk zaczyna atakować swoje młode, natychmiast trzeba przenieść je do osobnej klatki lub woliery.
W okresie lęgowym papużkom nie powinny przeszkadzać inne ptaki -świergotki seledynowe są bardzo wojownicze, mogą walczyć z innymi ptakami nawet przez siatkę. W skrajnych przypadkach może to skończyć się niepowodzeniem lęgu.
Obecnie znanych jest kilka odmian barwnych świergotki seledynowej: cynamonową, pastelową, niebieską, lutino, szeki.

Tekst z strony: Encyklopedia Zwierząt